کد خبر: 59
زنده‌یاد «علی معلم» دانش‌آموخته دانشکده صداوسیما در رشته کارگردانی فیلم و مجری و برنامه‌ساز سیما بود که از دهه ۶۰ تا یک دهه پیش، کارهای موفقی را از او به یاد داریم. او اما نه آنچنان که باید در تلویزیون به کار گرفته شد و نه احترام‌اش را به‌جا آوردند و حتی یکی دو سال در دهه نود، جلوی حضورش در برنامه‌های زنده سیما را گرفتند...
خواستند معلم حذف شود، اما آیا این حذف، این «دیده نشدن دستوری» معلم را کوچک کرد؟
«عادل فردوسی‌پور» به گواه کلام خودش، فرزند تلویزیون است و بیش از دو دهه است که به تلویزیون «مخاطب» اضافه کرده. او پنجشنبه شب در جشن حافظ در بین تشویق بی‌امان مردم یک تندیس حافظ (تندیس جشن علی معلم) به دست آورد و روی سن هم به سبک خود، گلایه‌هایش را مطرح کرد.
می‌خواهند عادل حذف شود. آیا این حکم دستوری به دیده نشدن، فردوسی‌پور را کوچک می‌کند؟
همیشه و در همه این سال‌ها، هراس ناخواسته‌ای از محبوبیت افراد جریان‌ساز و از آن سو هراس عجیبی از حضور استارها در تلویزیون وجود داشته که هراس دوم البته در این یکی دو ساله، احتمالا به خاطر خواسته اسپانسرها از بین رفته است و امین حیایی و محمدرضا گلزار و دیگران دائم در تلویزیون نشسته‌اند و برنامه اجرا می‌کنند. اما هراس اول همچنان هست.
محبوبیت دوم همچون کارکرد فیلم‌های گیشه‌ای در سینما قابل‌تعبیر است و محبوبیت اول، همانند اثرگذاری فیلم‌های عمیق و تفکربرانگیز.
مدت‌ها می‌گفتند فردوسی‌پور از تلویزیون حذف‌شدنی نیست چون مخاطب دارد. منظور از مخاطب در تلقی مدیران قطعا «مردم» نبود، میزان «آگهی‌های میان‌برنامه» برنامه‌های این مجری و برنامه‌ساز تلویزیونی بود. از وقتی سر و کله «ستاره مربع»ها پیدا شد، دیگر به آگهی میان برنامه و عادل فردوسی‌پور و مخاطبش هم نیازی نبود!
مدیری که در ماجرای عادل، دم از «شجاعت» می‌زند خود بهتر می‌داند که اگر همچنان برنامه نود، تأمین‌کننده کمبود بودجه تلویزیون بود، این شجاعت و ریسک برایش نه‌شدنی بود نه جواب می‌داد.
ارسال نظر