یک قاب "حسرت بار" و بزرگانی که دیگر نیستند!
سینایی، طیاب و افسوسی که تمامی ندارد
سینماآنلاین: این عکس بی شک یک قاب معمولی نیست و حالا میتوان آنرا یکی از حسرتبار ترین قابهای سینمای مستند ایران در سالهای اخیر نامید.
به گزارش خبرنگار سینماآنلاین؛ دیگر همه ما به شنیدن جمله تقدیر قابل مبارزه نیست سالهاست عادت کردیم. تقدیر قابل مبارزه و در این مبارزه نابرابر تقدیر و انسان «مرگ» سوزناکترین ضربهای است که تقدیر بر آدمی وارد میکند. اما برخی از مرگها یک مرگ ساده نیستند، با خود کولهباری از خاطرات شیرین و خوش را میبرند و آدمی را در حسرتی عمیق میان انبوهی خاطرات تلخ و شیرین رها میکنند.
تصویر بالا یکی از همان قابهای حسرتباری است که دست تقدیر برای ما یادگار گذاشته است. تصویری که مربوط به سیزدهمین جشنواره سینماحقیقت و تجلیل از معلم بزرگ سینمای مستند ایران منوچهر طیاب در کنار یار دیرین و مرد باخلاق و محجوب سینمای ایران خسرو سینایی است.
استاد منوچهر طیاب از هنرمندان فرهیخته و معزّز سینمای مستند ایران بود که در طول 5 دهه فعالیت در این حوزه فرهنگی، بیش از 100 اثر ارزشمند میراث فرهنگی و تاریخی را خلق کرد و دستاوردهای بسیاری برای فرهنگ و هنر ایران به ارمغان آورد و از خسرو سینایی نیز آثار ماندگار در سینمای مستند و داستانی ایران از جمله «هیولای درون»و «عروس آتش» به یادگار مانده است.
همین یکی دو هفته قبل و پس از درگذشت خسرو سینایی نوشتیم که بزرگان سینمای ایران تنها یک نام نیستند بلکه هویت امروز سینمای ایران مدیون همین بزرگان است و امروز یکی از بزرگان سینمای مستند و کسانی که هویت سینمای مستند ایران مدیون او و نگاه عمیق به تاریخ سرزمینش بود در غربت و در اثر بیماری درگذشت و همین موضوع وزن حسرتبار این عکس را دو چندان میکند.
سینمای ایران در چند ماه اخیر بزرگان زیادی را از دست داد و شاید نگاه کردن به این عکس یادآور تلاش بزرگانی باشد که سهم بسیار زیادی در اعتلای امروز سینمای مستند ما داشتهاند.
ارسال نظر