سینایی، طیاب و افسوسی که تمامی ندارد

به گزارش خبرنگار سینماآنلاین؛ دیگر همه ما به شنیدن جمله تقدیر قابل مبارزه نیست سال‌هاست عادت کردیم. تقدیر قابل مبارزه و در این مبارزه نابرابر تقدیر و انسان «مرگ» سوزناک‌ترین ضربه‌ای است که تقدیر بر آدمی وارد می‌کند. اما برخی از مرگ‌ها یک مرگ ساده نیستند، با خود کوله‌باری از خاطرات شیرین و خوش را می‌برند و آدمی را در حسرتی عمیق میان انبوهی خاطرات تلخ و شیرین رها می‌کنند.

تصویر بالا یکی از همان قاب‌های حسرت‌باری است که دست تقدیر برای ما یادگار گذاشته است. تصویری که مربوط به سیزدهمین جشنواره سینماحقیقت و تجلیل از معلم بزرگ سینمای مستند ایران منوچهر طیاب در کنار یار دیرین و مرد باخلاق و محجوب سینمای ایران خسرو سینایی است.

استاد منوچهر طیاب از هنرمندان فرهیخته و معزّز سینمای مستند ایران بود که در طول 5 دهه فعالیت در این حوزه فرهنگی، بیش از 100 اثر ارزشمند میراث فرهنگی و تاریخی را خلق کرد و دستاوردهای بسیاری برای فرهنگ و هنر ایران به ارمغان آورد و از خسرو سینایی نیز آثار ماندگار در سینمای مستند و داستانی ایران از جمله «هیولای درون»و «عروس آتش» به یادگار مانده است.

همین یکی دو هفته قبل و پس از درگذشت خسرو سینایی نوشتیم که بزرگان سینمای ایران تنها یک نام نیستند بلکه هویت امروز سینمای ایران مدیون همین بزرگان است و امروز یکی از بزرگان سینمای مستند و کسانی که هویت سینمای مستند ایران مدیون او و نگاه عمیق به تاریخ سرزمینش بود در غربت و در اثر بیماری درگذشت و همین موضوع وزن حسرت‌بار این عکس را دو چندان می‌کند.

سینمای ایران در چند ماه اخیر بزرگان زیادی را از دست داد و شاید نگاه کردن به این عکس یادآور تلاش بزرگانی باشد که سهم بسیار زیادی در اعتلای امروز سینمای مستند ما داشته‌اند.