همه فیلمسازان مهم ایرانی که جای «شعاردادن» باید مراقب جایگاه آنها بود

سینماآنلاین- احسان هوشیارگر: درگذشت «خسرو سینایی» ناگهان همگان را متوجه این نکته کرد که باید قدر فیلمسازان زنده سینمای ایران را دانست. این اتفاق در روزهایی افتاد که اتفاقا توجه رسانه‌ها بیشتر به سمت «حواشی» سینمای ایران بود و نه متن آن. و این اتفاق افکار عمومی را به این سمت برد که ای کاش جایگاه پیشکسوتان سینمای ایران را بیش از این قدر بدانیم .

مسعود کیمیایی، داریوش مهرجویی، ناصر تقوایی، بهمن فرمان آرا، محمدرضا اصلانی، واروژ کریم مسیحی، علیرضا داوودنژاد، رخشان بنی اعتماد نام‌های مهم سینمای ایران هستند.  بسیاری از فیلمسازان خوب سینمای ایران که مدت‌هاست خبری از آنها نیست و گذشته خاطره‌انگیزی با آنها داشته‌ایم مثل ابراهیم وحیدزاده، مثل محمد بزرگ‌نیا و محمدعلی نجفی، یا هنرمندانی که پتانسیل خلق‌اثر در سینما را دارند و قدردانشان نیستیم، مثل امرالله احمد جو. یا سینماگرانی که دوست داریم فیلم خوب بسازند مثل کیومرث پوراحمد و بهمن فرمان‌آرا. یا آنها که دوست داریم در سینما پرکارتر باشند مثل دکتر علی رفیعی. یا آنها که ایرانی‌اند اما از ایران دور مثل بهرام بیضایی و امیر نادری یا حمید تمجیدی. یا نام‌های بزرگی مثل کامران شیردل و پرویز کیمیاوی...

این بخشی از فهرست بلند بالای فیلمسازانی هستند که در سال‌های اخیر به‌جای آنکه قدر دیده شوند، یا از سطح اول سینمای ایران رانده شده‌اند و یا در خلوتی خود خواسته رفته‌اند، و یا معمولا با بی‌مهری و تمسخر از سوی مدیران یا رسانه‌ها روبه‌رو می‌شوند. افرادی که تنها یک نام نیستند، بلکه هر کدام به نوعی، هویت سینمای ایران را رقم زده‌اند و سینما، سینماگران و مردم مدیون آنها هستند.

درگذشت خسرو سینایی و واکنش‌های احساسی پس از آن بار دیگر ثابت کرد که ما همیشه ملت مرده پرستی بوده‌ و هستیم، بدین سان که در زمان حیات خسرو سینایی- اگر بطور قطع نگوئیم همه- اما چند نفر از اهالی رسانه و بدنه سینما برایشان مهم بود تا آرزوی دیرینه و چندین ساله این مرد محجوب سینمای ایران که ساخت «قطار زمستانی» بود به سرانجام برسد؟ خسرو سینایی عزیز در اثر بیماری و ابتلا به کرونا دار فانی را وداع گفت و دوباره صدای هزاران فغان و افسوس به آسمان رفت که خسرو سینایی در سایه بی‌توجهی رفت.

حالا یک هفته از درگذشت تلخ «خسرو سینایی» به دلیل ابتلا به کرونا گذشته است، مراسم یاد بود مجازی نیز برای این کارگردان محجوب و محبوب نیز برگزار شد و می‌توان با فاصله گرفتن از فضای احساسی یکبار دیگر موجودیت سینمای ایران را مرور کرد. سینمایی که به خودی خود اعتبار ندارد و اگر امروز صاحب و شأن و مرتبه در دنیا شده است به واسطه تفکر افرادی بوده که همین حالا تعدادی از نسل اول و دوم آن در میان ما زیست می‌کنند و فارغ از کیفیت کارهایی که در سال‌های اخیر از آنها ارائه شده، سینمای ایران چه مدیران دولتی و چه تهیه‌‌کنندگان بخش خصوصی و متصلان به منابع مالی، می‌توانند در درست و بجا قدر دیده شدن این افراد به نوبه خود سهم داشته باشند.

تهیه‌کنندگان بخش خصوصی که این روزها در حمایت از فیلمسازان تازه‌کار فعال هستند و سینماداران و پخش‌کنندگانی که «سوژه بفروش» سفارش می‌دهند و فیلم می‌سازند، می‌توانند سالی یک بار در حمایت از چهره‌های مهم سینمای ایران  آستین همت را بالا بزنند و بدور از شعارهای نخ نما شده «در روزگاری زیست که کسی قدرش را ندانست»، تا دیر نشده با فراهم کردن مقدمات تولید اثر برای آنها؛ قدردان نقششان در هویت بخشی به سینمای امروز ایران باشند. در همین فهرست فیلمسازانی داریم که در شرایط سخت سرمایه‌گذار پیدا می‌کنند و گاه باری‌به‌هرجهت فیلمی می‌سازند که گیشه داشته باشد و دست آخر هم فیلمی که روانه پرده می‌کنند، در شأن آنها نیست. اینان را باید به طور توام، مراقبت و حمایت کرد که قطعا هنرمند اگر قدر ببیند و مورد حمایت قرار بگیرد، از نظر روحی به جایی می‌رسد که می‌تواند در خلق یک فیلم تازه، همه وجود خود را به پای اثرش بریزد.