لیبرالیسم جای گفتگوی چپ را در سینما گرفت

فریدون جیرانی در جلسه نقد و بررسی فیلم سینمایی "در آرزوی ازدواج" در برنامه هفته فیلم ازدواج بیان کرد: اواخر دهه 60 سال‌های تنفس در سینمای ایران است، زمانی که جنگ تمام شد و دوران ریاست‌جمهوری آیت‌الله هاشمی رفسنجانی شروع شد که با افزایش اختیارات رییس جمهور همراه بود و شعار جامعه نیز شعار ساختن و سازندگی بود و به این ترتیب، در این شرایط یک آزادی نسبی وارد سینما شد.

در آن سال‌ها، مسئولان وزارت ارشاد وقت تصویب فیلمنامه را محدود به فیملسازانی کردند که درجه «ج» گرفته‌اند و به فیلمسازانی که درجه «الف» و «ب» گرفته‌اند اجازه دادند که بدون تصویب فیلمنامه، فیلم‌هایشان را بسازند. در اواخر سال 67، مدیران تصمیم گرفتند بر اساس این درجه‌بندی، تصویب فیلمنامه را آزاد کنند یعنی فیلم درجه «ب» می‌تواند نامه‌ای با امضای سه فیلمساز شاخص درجه اول داشته باشد، این مجوز و معیاری برای تصویب فیلمنامه‌های فیلمسازان شد و دیگر نیازی به نظر شورا نبود. فیلمسازان درجه «الف» هم برای ساخت فیلم نیازی به تصویب فیلمنامه نداشتند.

ساخته شدن شاخص‌ترین فیلم‌های دهه 60 در همین سال‌های 68 تا 71  حاصل این برنامه‌ها بود. از «هامون» تا «دندان مار»، «مادر» و «کلوزآپ» که هر کدام یک سرفصل از تاریخ سینما هستند و در سینمای اجتماعی ایران نیز نظیر «زیر بام‌های شهر»، «در آرزوی ازدواج»، «نرگس» و ... ساخته شد. سال 71 پایان این دوره است که «همسر» ساخته شد و در انتهای این سال وارد دوران دیگری شدیم که محدودیت‌ها برای تصویب فیلمنامه برگشت و این فضا تا سال 76 ادامه داشت.

بقایای گفتمان چپ که در فیلم‌های «گوزن‌ها»، «قیصر»، «کلاغ» و... حضور دارد، آخرین نفس‌های این گفتمان را در فیلم «نرگس» و «در آرزوی ازدواج» شاهدیم. دوره اصلاحات، گفتمان جدیدی وارد سینمای اجتماعی ایران می‌شود که گفتمان مبتنی بر لیبرالیسم است و در آن گفتمان دیگر نگاه‌های فردی، شخصی و جمعی مطرح نیست.